a triandry, hacker D and other stories

Gestating Iphigenia: a gaze with all its perils, instinctual drives, anarchic overflow, neuromuscular praxis away from any modular equilibrated ambiances, anaesthetics or caesereans just Kaisaroropoula pure organic births. Ιφιγένεια. Tου Λεμουάν. Φαγιουμ-πρωθιέρεια. Tου Δη-μήτρη. ιΦι-Φαέπεια: και τ'όνομά μου είναι

all myths are a journey into one's childhood 

Αυτό και ο ήλιος
Έπειτα φώναξα το όνομά μου
Το φωνάζω κάθε μέρα
Αυτό είναι το έργο μου
Το έργο μου είναι να φωνάζω
Το όνομά μου και να το ακούω
Να το ακούω πάλι και πάλι
Πάντα άλλο
Πάντα των άλλων
Πάντα δικό μου
Το φώναξα και σήμερα
και το άκουσα
Ακούστε το κι εσείς
Το φωνάζω και το ακούω
και το όνομά μου
είναι

[https://www.youtube.com/watch?v=UvBbe8Nkgz8 soulmates give us wings of deepest gazes no-one can ever imagine or name e w i g]

archetypes: eyes are for weeping not for seeing

Greek typefaces exhibition at the University of Reading 'superbly metamorphic' my Classicists friends said 'just like you in the Oresteia' enter Kaisarion - Iphigenia b e y o n d wor(l)ds this spring peripatetic and more [grateful to those dearest archeologists just like McBurney's father beyond dreams who came/are coming to my dream]

#iphigenia in memoriam English premiere and on tour beyond wor(l)ds

#all the presocratics within an unorthodox trinity, pianist fingers and other stories

#phrutopiafunded
#love you will find only where you may show yourself weak without provoking strength and sleep too there Teo-(A)dor(n)o
#eroshypnos would love to come to oneiro-land 
#ιφιφαέθεια αιμαγγελ(ι)ων χαράς

Iphigenia in memoriam ή 'στα φαγιούμ το βλέμμα είναι σώμα'

text: Iphigenie and In Memoriam by Jean-Rene Lemoine
concept, devising and performance by Dimitra Kreps

King Agamemnon boasts after killing Artemis’ deer. To appease the goddess’ wrath he must sacrifice his daughter Iphigenia. Only then the Greek ships will be allowed to sail to Troy to revenge Paris’ seduction of Helen. Iphigenia’s myth long after Aeschylus, Sophocles, Euripides has moved Goethe, Racine, Ritsos to name but a few. Comédie-Française and multiple-award winning actor, director, playwright Jean-René Lemoine revisits this archetypal myth to create his own harrowing nocturnal tale of love and loss, innocence and war, eros and thanatos. Fascinated by Fayoums, the funerary portraits whose gaze physicalises the dignity of sadness and the aristocracy of soul, Dimitra Kreps’ site-specific performance conceives Iphigenia as a Fayoum who for the first time breaks the silence of her gaze to tell a powerful story with volcanic subversion that transgresses time and place, life and death.

The performance blooded principally by Maria Callas’ music is an English premiere adapted from Efi Giannopoulou's beautiful translation of Lemoine's Iphigenia. The 'in-memoriam' text in the same original edition is my own translation. Photography and lighting design by London-based artist Yannis Katsaris. 

Conceived as a site-sensitive exploration, it will set off in London (in a gem of a space - a Mayfair gallery) next Spring; it will then voyage through Greece and France. (venues and dates tbc). Unlike Odysseus who reached his Ithaca, Iphigenia's voyage goes on and peripatetic always sympotic (like a Diotima?) she will be sharing her sacrificial beauty of a story and touch in some amazing (archeological or relic or...) sites beyond her dreams, well beyond..."η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο θάνατος" (life is a dream seen by death, Dimitris Dimitriadis)

I am deeply grateful to Jean-Rene for entrusting/endowing me with his beautiful writing. About the author: http://www.mc93.com/fr/biographie/jean-rene-lemoine
http://www.lemonde.fr/culture/article/2014/03/14/jean-rene-lemoine-se-glisse-dans-la-peau-de-medee_4382961_3246.html

"Perhaps, the two of us, having found that there's no comfort in the
world,
perhaps, for that very reason, the two of us (though each in isolation)
may once more succeed in giving, and maybe getting, comfort." Ritsos' The return of Iphigenia

La Jeunesse blanche Η φιλτάτη, η άσπρη μας νεότης,                         α η άσπρη μας, η κάτασπρη νεότης,                 που είν’ απέραντη, κ’ είναι πολύ ολίγη,                 σαν αρχαγγέλου άνω μας πτερά ανοίγει!...                         Όλο εξαντλείται, όλο αγαπάει· και λιώνει και λιγοθυμά εις τους ορίζοντας τους άσπρους. A πάει εκεί και χάνεται εις τους ορίζοντας τους άσπρους,                                 για πάντα πάει.                         Για πάντα, όχι. Θα ξαναγυρίσει,                         θα επιστρέψει, θα ξαναγυρίσει.                 Με τα λευκά της μέλη, την λευκή της χάρι,                 θα έλθ’ η άσπρη μας νεότης να μας πάρει.                         Με τα λευκά της χέρια θα μας πιάσει, και μ’ ένα σάβανο λεπτό απ’ την ασπράδα της βγαλμένο, με κάτασπρο ένα σάβανο απ’ την ασπράδα της βγαλμένο                                 θα μας σκεπάσει.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

La Jeunesse blanche
Η φιλτάτη, η άσπρη μας νεότης,
                        α η άσπρη μας, η κάτασπρη νεότης,
                που είν’ απέραντη, κ’ είναι πολύ ολίγη,
                σαν αρχαγγέλου άνω μας πτερά ανοίγει!...
                        Όλο εξαντλείται, όλο αγαπάει·
και λιώνει και λιγοθυμά εις τους ορίζοντας τους άσπρους.
A πάει εκεί και χάνεται εις τους ορίζοντας τους άσπρους,
                                για πάντα πάει.

                        Για πάντα, όχι. Θα ξαναγυρίσει,
                        θα επιστρέψει, θα ξαναγυρίσει.
                Με τα λευκά της μέλη, την λευκή της χάρι,
                θα έλθ’ η άσπρη μας νεότης να μας πάρει.
                        Με τα λευκά της χέρια θα μας πιάσει,
και μ’ ένα σάβανο λεπτό απ’ την ασπράδα της βγαλμένο,
με κάτασπρο ένα σάβανο απ’ την ασπράδα της βγαλμένο
                                θα μας σκεπάσει.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) 

physical cinema: an alchemy of sensual memory

playing Ana: “The film is built around Ana, a widow who harvests ingredients from the woods and fields near her home to create a magical balm. Each ingredient resonates with memories of her past. Ana lives alone. A widow, self-sufficient, strong, independent. She is magical yet corporeal, non-ephemeral. Ana is an alchemist; able to take each of the haptic elements of her sensual memory - the smell of the ferns, of damp soil, the sound of wind, bird song, streams- and turn memory and past into present by brewing an ointment from these ingredients.” note and stills by the director Daniel Passes, London Film School 

'A Nothing we were, are now, and ever shall be, blooming: the Nothing-, the No-One's-Rose.' psalm by paul celan και άλλα δαιμονικά ανυπεράσπιστα ιφι-γενηνιοχικά

hommage to Dimitris Dimitriadis 'to the end of mind, to the  end of body' November 2009 http://www.fryktories.gr/article/%C2%ABmexri-ekei-poy-teleionei-myalo-mexri-ekei-poy-teleionei-soma%C2%BB  (και υπάρχει και μια 'μετάφρασή' μετάγγιση μετ-άγγιγμα μου στ' αγγλικά του ανέκδοτου έργου ΄Φαέθων' χωρίς ανάθεση, κλή/ίση ή καν επιλογή μου μόνο ένας τρόπος να απασχολώ τα δάχτυλά μου -όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το κείμενο που μου το έστειλε ο Δημήτρης λίγο πριν από την βραδιά στο λονδίνο- μετάγγιση μέχρι να βάλω όλο το σώμα αίμα μου επί σκηνής ιφι-φαέ-θεια 'αιμαγγελίων' ηνιόχου Δελφών που με φώναζε ένας συν-α-δελφος μου προ ετών αμνημονεύτων)

«Η αλήθεια, από τη στιγμή που δηλώνεται δημόσια, εγείρει κινδύνους. Είναι το αντίτιμο της ανάληψής της. Δεν σε αποδέχονται, ακόμα κι όταν δεν ζητάς από τους άλλους να αναζητήσουν τη δική τους αλήθεια. Ενοχλούνται από το γεγονός ότι έχουν απέναντί τους κάποιον που το κάνει. Τον εχθρεύονται, φτάνουν μέχρι την προσβολή ή τον διασυρμό του. Ναι, υπάρχει κοινωνική μοναξιά σε εκείνον που έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του». ΔΔ