...κι από το Παλάτι στον Κεραμεικό...

"η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο θάνατος” Δημήτρης Δημητριάδης

Κάθε πράξη θεάτρου είναι μια ανά-ληψη, μια επανενσωμάτωση, ένα παρελθόν που γίνεται παρόν ως εν ονείρω, μια μνημοσύνη της πεθυμιάς αλλά και μια λήθη, ένα λανθάνειν που επιτρέπει στο τραγούδι του κατασφαγιασμένου Ορφέα να ξαναρχίζει σε κυκλική αχρονία πάντα. Κάθε έργο που πίνει νερό από τον αρχέτυπο μύθο είναι μια ‘περιπλάνηση υπό το αδιανόητο’, μια αλητεία, μια εμπειρία ξενιτεύματος, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να λαξευτεί το ίδιον στο ανίδιον.

Στον Λεμουάν η Ιφιγένεια γίνεται σωματική μετωνυμία της θυσίας μέσα από το ζευγάρωμα ομορφιάς και βιαιότητος στο απροσπέλαστο υπερβατικό κάθε πυρκαγιάς του έρωτα και του πολέμου. Αν τον Οιδίποδα τον καθορίζει η ένοχη αθωότητα, την Ιφιγένεια η άλυτη αθωότητα στην σύγκρουση οίκου και πόλης, γειωμένη εδώ όμως από την σκοτεινή οικολογία του έρωτα. Α-λυτη με ένα άλφα όχι στερητικό αλλά προσθετικό, το θυσιαστικό άλφα του άχτιστου ψυχικού χώρου που επιτρέπει στο ταξίδι να συνεχίζεται σαν νιτσεική αέναη επιστροφή εις στο διηνεκές. Το ταξίδι της δεν έχει τέλος όπως του Οδυσσέα, σαν εκ-δρομή περιπατητική συν-ποτική, σαν Διοτίμα που δεν φτάνει ποτέ στον ύψιστο αναβαθμό, που χάνει τα λόγια σαν τον μεθυσμένο περίλυπο Αγαμέμνονα για να τα ξαναβρεί, που ξεχνά τα βήματα για να μπορεί να τα ξαναθυμηθεί, που επιστρέφει για να ξαναφύγει μέχρι την ύστατη ώρα την καλή, που χαρίζει το σφάγιό της για να μπορεί να αναδύεται από την χάριν των ερειπίων της και να λέει την ιστορία από το επέκεινα του θανάτου.

“Μιαν άλλην Ιφιγένεια, από αλλού φερμένη” μια Ιφιγένεια-φαγιούμ σε μια παράσταση χωρο- ευαίσθητη (site-sensitive όχι site-specific) με την ετεροτοπία του θεάτρου μέσα στην ετεροτοπία του νεκροταφείου, ένας φαντασματικός χώρος εν χώρω όπου δεν είναι τόπος αλλά γίνεται ο αδήριτος φυσικός χώρος/καθρέφτης για να εκλείψουν, ανασυσταθούν μα κυρίως να αλληλοκατοικηθούν ιφι-ποιοί/θεατές/μάρτυρες σε αντιστικτικά μα αμοιβαία επιτελέσματα, σε ιφι-φαέθειες καταβασίες αιμαγγελίων ένδον-έξω.


Δήμητρα Κρεπς
Λονδίνο, φθινόπωρο 2015

σημείωμα προς δημοσίευση για την
«Ιφιγένεια In Memoriam» στον Κεραμεικό
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 830 το σούρουπο
στο υπαίθριο belvedere
στο τρίστρατο Ερμού, Μελιδόνη, Ευβούλου

stay hungry stay foolish

to the sea always οι θεατρίνοι Αθήνη-(si)

Iphigenia in Kerameikos and beyond: " i would rather die of fire than of void"

The centre for the reception of Ancient Greek and Roman Drama in the UK is organizing a two day conference on the sacrifice of Iphigenia next year and its director contacted me as she wants to interview me about my Iphigenia project which she calls an 'innovative and valuable piece of theatre', very humbled and excited and looking so forward "whether it's dusk or dawn's first light the jasmine stays always white." (this Seferian verse was gifted to me following my Rhodes performances)