"Η Δήμητρα Κρεπς έκφρασε μέσα από το λόγο και την κίνηση την αληθινή θηλυκή ποιότητα, που είναι το ένα ζητούμενο της εποχής μας. Και ένα δεύτερο, εξ ίσου σημαντικό, ότι μπόρεσε και έκανε υπέρβαση από μια κατάσταση όχλου, που υπήρχε απέναντί της και δημιουργήθηκε μια όσμωση που με καθήλωσε.
Αυτή η υπέρβαση είναι ένα άλλο ζητούμενο της εποχής μας. [...]
Η εν Κεραμεικώ στάση-θέαση έγινε υπόσταση-θέωση του θηλυκού που σφύζει από ζωή και έρωτα. Μέσα σε έναν αρσενικό κόσμο που μετατρέπει την κτίση σε κατάκτηση με πολεμικές ιαχές, η Ιφιγένεια απαντάει με το ερωτικό της τραγούδι κραυγή και με το δονούμενο σώμα της, ερωτικό κάλεσμα. Οι Αχαιοί οι τότε και οι νυν δεν ακούνε ούτε βλέπουν.Την ζωή και τον έρωτα τα προσπερνάνε για ένα ανύπαρκτο μετά. Το τώρα ας περιμένει ή το πολύ θα το ξεπετάξουν με ανέραστα σμιξίματα εκτόνωσης οι τότε ή και με κραυγές εξορκισμού οι νυν. Η Ιφιγένεια τότε, εν Αυλίδη, ερωτική με το Όλον της ύπαρξης και η Δήμητρα-Ιφιγένεια τώρα, έν Κεραμεικώ, σε ερωτική σχέση με το ρόλο της, αφήνουν ένα ''Άξιον εστί'' για τον έρωτα, τη ζωή και το θηλυκό που πάσχισαν γεννεές επί γενεών αφιονισμένων αρσενικών να υποτάξουν για την ψευδαίσθηση της υπεροχής.Το τώρα εκφράζεται ως ζώσα ζωή από τις δονήσεις του σώματος της Δήμητρας σε αντίστιξη με το κοιμητήριο του Κεραμεικού που την πλαισιώνει. Μία παράσταση-τελετή με την ιέρειά της ταυτισμένη με την ιερουργία της."
Πέτρος Πέτρου, συγγραφέας, δοκιμιογράφος
No comments:
Post a Comment